Οι Παράλληλοι Κόσμοι Πιθανώς Υπάρχουν. Δείτε Το Γιατί (video)

Advertisement

Η πιο κομψή ερμηνεία της κβαντικής μηχανικής είναι ότι το Σύμπαν διασπάται συνεχώς

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την εξίσωση Schrödinger για να λύσουμε και να εξελίξουμε τις λειτουργίες των κυμάτων. Στη συνέχεια, επικαλούμαστε τη δυαδικότητα των κυμάτων-σωματιδίων, στην ουσία πράγματα που εντοπίζουμε καθώς τα σωματίδια μπορούν να συμπεριφέρονται ως κύματα όταν δεν αλληλεπιδρούν με κάτι άλλο.

Αλλά όταν υπάρχει μια μέτρηση, η λειτουργία κύματος καταπίπτει αφήνοντας μας με μια συγκεκριμένη ανίχνευση σωματιδίων. Εάν επαναλάβουμε το πείραμα πολλές φορές, θα βρούμε ότι τα στατιστικά στοιχεία αυτών των αποτελεσμάτων αντικατοπτρίζουν το πλάτος της συνάρτησης των κυμάτων εις το τετράγωνο. Ως εκ τούτου, ο γεννημένος κανόνας δημιουργήθηκε, λέγοντας ότι η λειτουργία των κυμάτων πρέπει να ερμηνεύεται στατιστικά, ότι το σύμπαν μας στην πιο θεμελιώδη κλίμακα είναι πιθανοτικό και όχι ντετερμινιστικό. Αυτό δεν ταίριαζε καλά με επιστήμονες όπως ο Einstein και ο Schrödinger που πίστευαν ότι πρέπει να συμβαίνουν περισσότερα, ίσως «κρυφές μεταβλητές».

Στη Θεωρία του Παράλληλου Σύμπαντος, αναφέρθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1950 ο αμερικανός φυσικός Χιου Έβερετ και είναι επιστημονικά αποδεκτό ότι βοηθά εξαιρετικά στην κατανόηση και εξήγηση μυστηρίων της Κβαντομηχανικής που έχουν απασχολήσει τους επιστήμονες για δεκαετίες. Είναι τόσο λογικό εκ των υστέρων, αλλά με την προκατάληψη προς τον κλασικό κόσμο, είναι κατανοητό γιατί οι ιδρυτές της κβαντικής θεωρίας δεν τα είχαν καταφέρει.

Στο Σύμπαν των «Πολλών Κόσμων» της θεωρίας του Έβερετ, κάθε φορά που μια καινούρια φυσική πιθανότητα εξερευνάται, το Σύμπαν διχάζεται και διαχωρίζεται. Το συμπέρασμα είναι αναπόφευκτο. Με έναν αριθμό πιθανών εναλλακτικών αποτελεσμάτων, το κάθε ένα αποτέλεσμα πραγματοποιείται στο ολόδικο του Σύμπαν, το οποίο δημιουργείται εξαιτίας του.