Η σχέση της Αρχαίας Ελλάδας με τη μετεμψύχωση

Advertisement

Η μεταφυσική πλατωνική ψυχή

schesi-archeas-elladas-metempsichosi

Για τον κολοσσό της αρχαιοελληνικής σκέψης Πλάτωνα είναι πια κοινή η πεποίθηση ότι είναι βαθύτατα επηρεασμένος από την πυθαγόρεια κοσμοθεωρία. Υιοθετεί την αθανασία της ψυχής και τη μετεμψύχωση, ταυτίζει τη μέθοδο της φιλοσοφίας με τη μέθοδο των μαθηματικών, προβάλλει τη γεωμετρική δομή του σύμπαντος και ιδρύει τη δική του σχολή, την περιβόητη Πλατωνική Ακαδημία, στα ίδια πρότυπα της οργάνωσης των Πυθαγορείων.

Στον «Φαίδρο» του (245 C), ο μεγάλος διανοητής κάνει λόγο για την αθανασία της ψυχής, λέγοντας ότι αυτή φέρει εξαρχής φτερούγες, οι οποίες όσο διατηρούνται δυνατές, τη συγκρατούν στις υπερουράνιες περιοχές, ενώ όταν χάσει αυτή τη δύναμη, ενσαρκώνεται κατά πρώτον σε ανθρώπινα σώματα, για να μπορέσει να επιτύχει εκ νέου την άνοδό της, ενώ, αν δεν τα καταφέρει, είναι δυνατόν να καταποντιστεί σε σώματα ζώων: «Ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον· τὸ δ’ ἄλλο κινοῦν καὶ ὑπ’ ἄλλου κινούμενον, παῦλαν ἔχον κινήσεως, παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ τὸ αὑτὸ κινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό, οὔποτε λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως».

Ο Πλάτωνας υπογραμμίζει ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου μπορεί να αποκτήσει ύστερα από 3.000 χρόνια και πάλι τα φτερά της και να ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτείται διάσημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων. Οι γεννήσεις σε ανθρώπινα ή και σε ζωικά σώματα είναι μάλλον το επακόλουθο μιας πτώσης ή υποβάθμισης από έναν ανώτερο κόσμο σε έναν άλλο κατώτερο, με τη δυνατότητα όμως να ανυψωθεί και πάλι προς την πηγή του ανώτερου.

schesi-archeas-elladas-metempsichosi

Είναι γνωστό ότι ο Πλάτωνας θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και στον «Κρατύλο» συμπλέει με τη διδασκαλία του Ορφέα όταν μας λέει ότι η ψυχή τιμωρείται μέσω της ένωσής της με το σώμα. Αυτός που ανέλαβε να δώσει σαφείς και ακριβείς απαντήσεις στο ερώτημα «γιατί η ψυχή εγκαταλείπει την ευδαιμονία της και έρχεται να δοκιμαστεί ενσαρκωμένη στη Γη;» είναι ο Πλωτίνος, ο ιδρυτής του νεοπλατωνισμού, ο οποίος απαντά στις «Εννεάδες» ότι αν παρέμενε η ψυχή στον νοητό κόσμο, τότε θα τελούσε σε αδράνεια χωρίς να μπορεί να προσφέρει τίποτα στην καθολική εξέλιξη, αλλά ούτε και η ίδια θα εμπλουτιζόταν με την πείρα που της είναι αναγκαία για να δράσει. Μέσα από τις δοκιμασίες πάνω στη Γη κινητοποιεί και δραστηριοποιεί η ψυχή τις υπάρχουσες γνώσεις της, εφαρμόζει τις άπειρες δυνατότητές της και επανέρχεται πιο ισχυρή και τελειότερη από όσο ήταν πριν κατέλθει.

Για τον αλεξανδρινό σοφό της ύστερης αρχαιότητας, οι ψυχές διαδραματίζουν κοσμικό ρόλο, καθώς η ψυχή έχει δημιουργική αποστολή και δίνει ζωή στα ουράνια σώματα, όπως διατυπώθηκε εξάλλου και από τον Πλάτωνα στον «Φαίδρο» και τους «Νόμους» (899b). Η ψυχή είναι υπεύθυνη για τα θαυμάσια του ουρανού, εισάγοντας παντού την τάξη και την κίνηση. Η παρουσία ή η απουσία της ψυχής ευθύνεται για τη ζωή ή τον θάνατο των όντων, τα οποία εξάλλου ζωοποιεί. Η ψυχή είναι ταυτόσημη με τη ζωή και, για τον Πλωτίνο, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ατομικής και κοσμικής ψυχής. Η του παντός ψυχή είναι παρούσα σε όλες τις ατομικές ψυχές. Η κάθοδός τους στα διάφορα σώματα δεν επηρεάζει καθόλου τη σύνδεσή τους με την κοσμική ψυχή, από την οποία εκπορεύονται. Η ψυχή έχει υπερβατικό περιεχόμενο σε σχέση με το σώμα, στο οποίο δίνει ζωή και υπόσταση. Η ψυχή υπαγορεύει στο σώμα τι θα πράξει, το χρησιμοποιεί και το κινεί απ’ έξω (Φαίδων 94b, Αλκιβιάδης I, 130a, Νόμοι, 895c-896c).

Αυτή είναι άλλωστε η ειδοποιός διαφορά του πλατωνισμού από τον αριστοτελισμό: ο τελευταίος ενώνει την ψυχή με το σώμα, ενώ στον πλατωνισμό η ψυχή ενεργεί εντός του σώματος ως ξεχωριστό από την ίδια ον (Εννεάδες, IV. 7.2, 8.5, Τίμαιος, 34b- 36e). «Οἷον σκοτεινὸν νέφος ἡλίου βολαὶ φωτίσασαι λάμπειν ποιοῦσι χρυσοειδῆ ὄψιν δίδουσαι, οὕτω τοὶ καὶ ψυχὴ ἐλθοῦσα εἰς σῶμα οὐρανοῦ ἔδωκε μὲν ζωὴν ἔδωκε δὲ ἀθανασίαν, ἢγειρε δὲ κείμενον», μας λέει στις «Εννεάδες» (V.I.2, 20-23). Προτού εκδηλωθεί η ψυχή, ο ουρανός ήταν σώμα νεκρό, «ὃ στυγέουσιν οἱ θεοί», όπως λέει εξάλλου και ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» (ΧΧ,65). Αν ο ουρανός είναι «ζῶον εὐδαῖμον», αυτό το οφείλει στην ψυχή (Εννεάδες, V.1.2, 23-26).

schesi-archeas-elladas-metempsichosi

Ο Πλωτίνος ονομάζει τον κόσμο Θεό γιατί ο κόσμος συμμετέχει στο θείον της ψυχής, η οποία του δίνει τη ζωή, την ύπαρξη και την κίνηση. Με τη σειρά της η ψυχή, πανταχού παρούσα και μία, ομοιάζει με τον γεννήτορα, δηλαδή με την ανώτερη από αυτήν υπόσταση (Εννεάδες, V.1.2, 35-45). Γι’ αυτό θα πρέπει για τον αλεξανδρινό δάσκαλο ο άνθρωπος, μέσω της κάθαρσης και της απογύμνωσης, να απαλλαγεί από το φθαρτό και θνητό του σώμα, το ένδυμα αυτό της ψυχής, όπως μας λέει χαρακτηριστικά ο πλατωνικός «Γοργίας» (Γοργίας, 523c).

Ακόμα και ο Πίνδαρος, σε ένα ποίημα που επικαλείται τον πλατωνικό διάλογο «Μένων», διηγείται πως η Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές που δέχθηκε στο βασίλειο του Άδη για κάθαρση έπειτα από εννέα χρόνια στον πάνω κόσμο. Αλλά και ο Εμπεδοκλής ασχολείται με τη θεωρία της περιπλάνησης των ψυχών στα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του, λέγοντας για παράδειγμα ότι αν μια ψυχή κηλιδωθεί από πράξη φόνου, επιορκίας ή άλλου εγκλήματος, ντύνεται τη μορφή του θνητού, περιφέρεται μακριά από τη χώρα των Μακάρων και παραδίνεται από το ένα στοιχείο στο άλλο.

«Ένας εξ αυτών είμαι κι εγώ, ένας από τους θεούς εξόριστος και περιπλανώμενος, διότι ακολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ομολογεί ο ίδιος ο Εμπεδοκλής, παραδεχόμενος ότι υπήρξε άλλοτε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό και άφωνο ψάρι!Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα

Σελίδες — 1 2 3 4

Advertisement